Hipokrasi / İkiyüzlülüğün Pençesi

İkiyüzlülüğün Pençesi

Hayat bazen insanı öyle bir noktaya getirir ki, akıl ermez.
Benim başıma gelen de tam olarak böyle bir şey.
Aileme, anneme ve babama küfür eden birini affetmem isteniyor. Herkesin icinde.
Affetmeyince de, tepki gösteriyorlar.
Beni yalnızlaştırıyor, dışlıyor, hatta aforoz ediyorlar.
Çünkü affetmiyorum.

Ama bir dakika...
Bu insanlar kim mi?
Sevdikleri kişiye toz kondurmayanlar.
En küçük eleştiride gözleri dönenler.
Hatta kendi annesini bile affedemeyenler.

Bu düpedüz çifte standart.
Kendileri için her durumda kılıç kuşananlar, bana gelince “affetmek erdemdir” nutukları atıyor.
Kendi değerlerini ölümüne savunanlar, benim aileme edilen küfürleri hoşgörüyle karşılamamı bekliyor.
Bu sadece ikiyüzlülük değil, duygusal manipülasyonun ta kendisi.

Aileme edilen hakareti affetmemem bir tercih değil, bir değer meselesi.
Bu benim onurum, aidiyetim, sınırım.
Kimse benim değerlerimi hiçe sayamaz.
Hele ki sadece kendi sözünü geçirmek için!

Peki ya Rol Değişseydi? Empati yapabilir misin ?

Aynı küfür sizin annenize, babanıza edilseydi affeder miydiniz?
Cevabınız ‘evet’ ise, ya yalan söylüyorsunuz…
Ya da ben size açıkça söylemeliyim:
Yüzünüze tükürmem gerekir.

Cunku , ayni sevdiginiz kisilere sadece elestiri getirdim diye , beni bile affetmeyen sizler degil misiniz? !!!!

Beni geçtim…
Kendi annelerine, babalarına edilen hakareti affedebiliyorlarsa, bu artık erdem değil, omurgasızlık olabilir.

Bu benim için bir seçim değil, bir duruş.

Onurumun, aileme olan sevgimin, sınırlarımın ifadesi.

Aileme edilen hakareti affetmemem, kimilerinin sandığı gibi bir inat, bir öfke, bir rest değil.

Bu benim duruşum.

Sevgiye, saygıya, aidiyete olan bağlılığım.

Sınır çiziyorum çünkü içim el vermiyor.

Asalet ve durustluk,  bazen “susmak” değil, tam tersine “korumak”tır.

Ve ben ailemi koruyorum.

Hem en ince, hem en kalın çizgimdir bu.

Bana öfke kusanlar, beni yargılayanlar çok iyi biliyor aslında:
Ben bu kişiyi dört ay boyunca gözlemledim.
Destek verdim.
Yanında duranlara da saygılıydım.
Ama tüm bu sabrın karşılığında ,aileme edilen küfür geldi. Suclu , kurban , azmettirici oldum.

Ve işte o an, sınırım keskinleşti.
Ben tepki koyduğumda bile ölçülüyken, onlar beni adima  ve hatta benim icin karar bile verdiler:
Her zaman olduğu gibi, yine beni karşılarına aldılar.
Beni altıncı tekil şahıslarla kıyasladılar. Bu kisiyi tercih ettiler.
Bu kıyas bile başlı başına bir utançtı.

Çok Net olarak soylemek zorundayim ki:

• Benim sınırım budur.
  Aileme edilen hakaret, benim için kırmızı çizgidir. Nokta.

• Açıklama yapmak zorunda değilim.
  Kabul edemem. Bu kadar. Fazlası yok.

• Duygularım önemli.
  Onların ne düşündüğü değil, benim ne hissettiğim gerçek olan.

• Bu mücadelenin içinde haklı olan benim.
  Her şeyi kaybetme pahasına bile olsa.

Ben sizi affetmesem de…

Siz beni affetmediğiniz için kendinize sorular sorun.

Kimsenin beni, affetmediğim için suçlamaya hakkı yok.

Ve hâlâ beni neden sevemediklerini anlamaya çalışanlara sesleniyorum:

Kendinizi önce aynada bir sorgulayın.
Annelerinizi bile neden affedemediğinizi düşünün.
Sonra gelip benden affetmemi beklemeyin.

Bu benim için bir ‘seçim’ değil.  Değerlerim.

Siz , beni ve degerlerimi ayaklar altina alirken , ben sizi bile korumaya devam edecegim.

Hele Ailemi kufredeni finanse etmek, benim icin , teroru finase etmekten farksizdir. Lafin bu kadar buyugunu de soyleyebilirim size.

BEN COK NET'IM , AMA SIZ COK BULANIKSINIZ.

Ilahi adalet !!

Daha cok konu var, ilahi adaletin teskil edecegi.

                                                                                 13 Subat 2025

---------------------------------------------------------------------------------

In the Grip of Hypocrisy

Life sometimes brings a person to a point beyond comprehension. 

What happened to me is exactly that. 

I'm being asked to forgive someone who cursed my family, my mother and father. 

And when I don't forgive, they react. They isolate me, exclude me, even ostracize me. 

Because I don't forgive.

But wait a minute... 

Who are these people? 

-They're the ones who wouldn't tolerate a speck of dust on the person they love. 

The ones whose eyes glaze over at the slightest criticism. The ones who can't even forgive their own mother. 

This is outright double standards. When it comes to themselves, they draw swords in every situation, but when it comes to me, they preach, "forgiveness is a virtue." They defend their own values to the death, yet they expect me to tolerate the curses hurled at my family.

This isn't just hypocrisy; it's emotional manipulation itself. 

My refusal to forgive the insult to my family isn't a choice; it's a matter of values. This is my honor, my belonging, my boundary. No one can disregard my values, especially not just to get their way!

What If the Roles Were Reversed? Can You Empathize?

If the same curses were directed at your mother, your father, would you forgive? 

If your answer is 'yes,' then you're either lying... 

                      Or I must tell you plainly: I would have to spit in your face. 

Because weren't you the ones who couldn't even forgive me for merely criticizing the people you love?! Forget about me... 

If they can forgive an insult directed at their own mothers and fathers, that's no longer virtue; it might be spinelessness.

For me, this isn't a choice; it's a stance. It's the expression of my honor, my love for my family, my boundaries. 

My refusal to forgive the insult to my family isn't stubbornness, anger, or defiance, as some might think. This is my stance. My commitment to love, respect, and belonging. I'm drawing a line because my conscience won't allow it. 

Nobility and honesty are sometimes not about "silence," but quite the opposite—they're about "protection." And I am protecting my family. This is either my finest or thickest line.

Those who rage at me, who judge me, know full well: I observed this person for four months. I offered support. I was respectful to those around them too. But in return for all that patience, I got curses hurled at my family. I became the guilty one, the victim, the instigator. 

And at that moment, my boundary sharpened. Even when my reaction was measured, they made decisions for me, even about me: As always, they took a stand against me. 

They compared me to sixth-person pronouns. 

They chose this person over me. This comparison alone was a disgrace.

I must state very clearly:

This is my boundary. 

• An insult to my family is my red line. Period. 
• I don't have to explain. I cannot accept it. That's all. Nothing more. 
• My feelings matter. What they think isn't the reality; what I feel is. 
• I am in the right in this struggle. Even if it means losing everything.

Even if I don't forgive you... 

You should ask yourselves questions because you haven't forgiven me. 

No one has the right to blame me for not forgiving. 

And to those who are still trying to understand why they can't love me, 

I say: First, question yourselves in the mirror. Think about why you couldn't even forgive your own mothers. Then don't come expecting me to forgive. 

This isn't a 'choice' for me. These are my values.

Even as you trample me and my values, I will continue to protect even you. 

Furthermore, 

Financing someone who curses my family is no different from financing terrorism for me. I can say something this strong to you.

I'M SO CLEAR , BUT YOU ARE VERY BLURRY.

Divine justice!! 

There are many more issues where divine justice will be served.

                                                                                               February 13, 2025