Bir Cümlelik Dua

 

Bir Cümlelik Dua

"Allah, bana kim ne verirse ona daha fazlasını versin."

Bunu cocuklugumdan beri hep duyarim. Bir sitemdir aslinda.

Bir dilektir de ayni zamanda.

Bu cümle bana bir tür ahlak yasası gibi geliyor.

Ama bir farkla: emir yok, tehdit yok, vaat yok. 

Gönülden gelen bir arzu ve kabullenişi yansıtıyor.Sadece olgunluk var.

Ne kadar sade...

Ne kadar insani...

Ne kadar tanrısal bir temenni aslında.

Kimine mutluluk veren, ona kat be kat mutlulukla dönsün. 

Üzüntü verense, belki o acının daha büyüğüyle karşılaştığında fark eder ne dağıttığını. 

Seven, daha çok sevilmeyi hak eder. 

Aci veren ,uzen... belki şefkati tanımadığından böyle davranıyordur; o zaman ona da şefkatin ne

olduğunu öğretecek bir "fazlası" lazım.

Peki, bu kadar güzel ve sade bir dua,

neden din kitaplarında bu kadar belirgin bir şekilde karşımıza çıkmaz?

Neden bu kadar temel ve anlaşılır bir ifade, çoğunlukla karmaşık metinlerin derinliklerinde

kaybolur?

Sadelik , her zaman ciddiye mi alınmaz.

Kısa bir söz bazen “yetersiz” sanılır.

Ama bence tam tersi.

En sade sözler, en dolu olanlardır. Çünkü içinde gösteriş yoktur, ama his çoktur. 

Belki de dua,
ne dinden, ne dilden...
sadece kalpten doğar.
                                                                                    

                                                                                                   20 Mayis 2025

-------------------------------------------------------------

A One-Sentence Prayer

"God, give more to whoever gives to me."

I've been hearing this since my childhood. It's actually a complaint. 

It's also a wish at the same time. 

This sentence feels like a moral law to me. But with a difference: no command, no threat, no promise. 

It reflects a heartfelt desire and acceptance. 

There's only maturity.

How simple...
How human...
How divine a wish it actually is.

To those who give happiness to others, may it return with much more happiness.
If someone gives sorrow, maybe when they face greater pain, they'll realize what they've spread.
Those who love deserve to be loved more.
Those who cause pain, who hurt... maybe they act this way because they don't know compassion; then they also need "more" to teach them what compassion is.

But why doesn't such a beautiful and simple prayer
                                                         appear so prominently in religious books?
Why does such a fundamental and understandable expression                                                                                                                     often get lost in the depths of complex texts?

Is simplicity not always taken seriously?
A short word is sometimes considered "insufficient."
But I think it's the opposite.
The simplest words are the fullest ones. Because there's no showing off in them, but there's plenty of feeling.

Maybe prayer is born 
                neither from religion, 
                           nor from language...
                                   but only from the heart.

                                                 

                                                                                                                   June,10,2025